تاسف

کم نیستند کسانی که نسبت به احکام دینی استحکام معرفتی ندارند. اما کم نیستند! برای سهل انگاری هم کلی توجیه می تراشند. کلی پُزِ روشن فکری می دهند. کلی هم نگاه عاقل اندر سفیه را چنین به کلام می آورند که معرفت باید داشت، مناسک و احکام حَکَمِ دقیقی برای بندگی نیست. خدا درجات استاد صفائی حائری را متعالی فرماید که در بزنگاه هایی چنین، می گفت «تو به همان اندازه که معرفت و محبت پیدا کنى، نسبت به احکام مستحبات پایبند مى شوى». یعنی این بی قیدی، نشان کمبود معرفت و محبت است. کسانی که به آل ا... محبت دارند، در اجرای احکام الهی هم پیشتازترند. این خود مترومعیاری است که هم می شود افراد را با آن اندازه گرفت و هم جامعه را. به گفته استاد، «خیال نکن که معرفت و عشق و ولایت، تو را از عمل و بلاء جدا کند؛ که تو را مؤدب مى سازد. عمل، میوه درخت معرفت است». این را باید امروز به صراحت گفت، آن هم به کسانی که می پندارند عمل به احکام و مناسک به عنوان بسترِ معارف چندان بر وزین شدن انسان اثر نمی گذارد. حال آنکه ما نسبت به احکام فردی و اجتماعی دین باید التزام داشته باشیم. نه تنها در برابر احکامی که فلسفه آن برای همه ما روشن است، بلکه «تو حتى در برابر احکامى که علتش را نمى دانى، بى اعتنا و سرسرى نباش؛ که انسان به خاطر محدودیتش، به وحى روى آورده است. بر فرض دستورى در میان نباشد، ادب و توجه تو بى بهره نمى ماند و تو را بهره مند مى سازد». بدانیم که دنیا، عرصه امتحان و ابتلاست. وقتی حسین(ع) را به کربلا می کشند، تکلیف ماها از ازل تا ابد معلوم است. واقعا تأمل برانگیز است که «بعضى ها خیال مى کنند از رسول(ص) و از على(ع) بالاترند؛ چون آن ها با عمل و بلاء همراه بودند و این ها مى خواهند با ادعاى ولایت و محبت، با على (ع) همر تاسف...